شب ساعت ابری مرا داد به تو / افتاد نگاه خسته ی باد به تو

باران زد و خیس شد تن خاطره ها / باران زد و باز یادم افتاد به تو . . .

از دورى تو دلى پر از غم دارم / وز غصّه ى تو همواره ماتم دارم

گر حق بدهد به من همه ملک وجود / گویم که گل روى ترا کم دارم . . .

رفتن همیشه راه نیست / وقتی که سینه ای پر آه نیست

شکستی تو دل من / آیا این گناه نیست . . . ؟

عشق یعنی رفتن از شهر بهار / با دو چشم تر به سوی روزگار

عشق یعنی بی وفایی های یار / عشق یعنی سالها در انتظار . . .

زندگی باید کرد ، گاه با یک گل سرخ ، گاه با یک دل تنگ

گاه باید رویید در پس این باران ، گاه باید خندید بر غمی بی پایان . . .

پناهی نیست جز آوار / رفیقی نیست جز دیوار

کجایی ای چراغ عشق / منو از سایه ها بردار . . .

آسمان کوچک من همه شب بارانیست / همه شب در تب چشمان ترم مهمانیست

شکوه از فاصله ها نیست که از قلب من است / غم و اندوع دل عاشق من پنهانیست . . .

چو گل های شقایق داغدارم / بیا پروانه شو بنشین کنارم

بزن مرهم به زخم قلبم ای دوست / که خنجر خورده ی این روزگارم . . .

دگر عاشق نخواهم شد که معشوقان جفا کارند / روم کنجی ز میخانه که می نوشان وفا دارند . . .

دوستی یعنی که ما باور کنیم ، یک دل دیگر ارادتمند ماست . . .